گردشگری و توریسم

۱۵ مطلب در شهریور ۱۳۹۶ ثبت شده است

۱۶شهریور

آبشارهای ایگواسو در مرز آرژانتین و برزیل شامل ۲۵۷ آبشار در مسیری به طول ۷/۲ کیلومتر می شود که به عنوان یکی از عجایب هفتگانه طبیعی دنیا انتخاب شده و در لیست میراث طبیعی یونسکو به ثبت رسیده است.

آبشار ایگواسو که در سال ۱۵۴۱ توسط آلوار نونز کابزا د واکا، مکتشف و جهانگرد اسپانیایی کشف شد دارای دو قسمت عمده است که هرکدامشان از صدها آبشار درست شده  و جزیره‌هایی صخره‌ای و پوشیده از درخت آنها را در لبهٔ ریزشگاه ایگواسو از یکدیگر جدا می‌سازد. در مجموع ۲۷۵ آبشار که ارتفاعشان بین ۳۰ تا ۴۰و ۶۰ تا ۸۲ متر متغیر است آبشار ایگواسو را تشکیل می‌دهند. همچنین این آبشار با گسترهٔ ۲٬۷ کیلومتری خود ۳ برابر آبشار نیاگارا در آمریکای شمالی وسعت داشته و از آبشار ویکتوریا در آفریقا نیز به‌طور قابل توجهی بزرگتر است.

 

حجم جریان آب آبشار ایگواسو در طی فصول بارانی از ماه نوامبر تا مارس (آبان تا فروردین) به حداکثر ۱۲/۷۵۰ متر مکعب بر ثانیه می‌رسد و در طی فصول خشک از اوت تا اکتبر (مرداد تا مهر)، این میزان کاهش یافته و به حداقل خود می‌رسد. در مجموع، میانگین جریان سالیانهٔ این آبشار در حدود ۱/۷۵۶ متر مکعب بر ثانیه است.

 

 

 

 

آبشارهای ایگواسو از رودخانه ای به همین نام سرچشمه گرفته و در مرز استان میسیونز آرژانتین و استان پارانا در برزیل قرار دارد. این آبشار رودخانه را به دو قسمت رود بالایی و رود پایینی تقسیم می کند. این رود تا شهر کوریتیبا (مرکز استان پارانا) ادامه می یابد. بیشتر رودخانه در خاک کشور برزیل و بیشتر آبشارها در خاک آرژانتین قرار دارد. در واقع آبشار به شکل J می باشد و ۸۰ درصد آن مربوط به آرژانتین و ۲۰% آن مربوط به برزیل می باشد. ارتفاع هر یک از آبشارها بین ۶۰ تا ۸۲ متر می باشد. تعداد آبشارهای کوچک بسته به سطح آب در زمان های مختلف سال بین ۱۵۰ تا ۳۰۰ آبشار می باشد. تقریباً نیمی از جریان آب به درون شکافی به نام گلوگاه شیطان می ریزد. گلوگاه شیطان U شکل است؛ ۸۲ متر ارتفاع، ۱۵۰ متر عرض و ۷۰۰ متر طول دارد. هرساله به دلیل فرسایش آبی، ۳ میلی متر از لبه های بازالتی دهانه آبشار کاسته می شود. آب ایگواسوی پایین در دره ای جمع شده و به رودخانه پارانا می ریزد، که در مقابل آن سد ایتایپو بسته شده است. محل تلاقی جریان های آب، مرز بین برزیل، آرژانتین و پاراگوئه می باشد. ایگواسو سالانه جریان آب متوسط ۱۷۴۶ متر مکعب بر ثانیه را تولید می کند و بعد از آبشار نیاگارا رتبه دوم را دارد. ایگواسو معمولاً با آبشارهای ویکوتوریا در مرز بین زامبیا و زیمباوه مقایسه می شود و نسبت به ویکتوریا عریض تر می باشد. مه و قطرات آبی که از گلوگاه شیطان این آبشار به هوا بلند میشود از ۳۰ تا ۱۵۰ متر ارتفاع دارد. نزدیک ترین فرودگاه بین المللی به آبشارهای ایگواسو فرودگاه بین المللی فوز دو ایگواسو (IGU) می باشد. این فرودگاه بین مسیر شهر به آبشار قرار دارد. ایرلاین های TAM، GOL و Azul از شهرهای اصلی برزیل پروازهای مستقیمی به فوز دو ایگواسو دارند. از فرودگاه فوز دو ایگواسو می توانید با سوار شدن یک تاکسی یا اتوبوس تا ورودی پارک ملی ایگواسو بیایید. به منظور افزایش بازدید از پارک، همچنین کاهش اثرات منفی زیست محیطی، اتوبوس های دو طبقه مدرنی با چشم انداز پانوراما و با ظرفیت ۷۲ مسافر، بازدید کنندگان را جابجا می کنند. شما می توانید در مسیر ورودی پارک تا آبشار که ۱۰ دقیقه طول می کشد، حیوانات با ارزشی نظیر یوزپلنگ، پروانه، راکون، میمون پرگو، مار مرجانی، توکان، طوطی و تمساح کیمن را ملاحظه کنید. پیاده رویی در طول دره طراحی شده که تا پایین گلوگاه شیطان ادامه دارد. این آبشار شامل چندین آبشار کوچکتر است که تنها با تماشای آن از هلی کوپتر میتوانید به شکوه و زیبایی آن پی ببرید. امکان استفاده از هلی کوپتر در سمت برزیل وجود دارد. مدت پرواز بر روی آبشار بین ۷ الی ۱۰ دقیقه می باشد و هر هلی کوپتر ظرفیت سوار کردن ۴ مسافر را دارد.

در هر دو کشور هم در برزیل و هم در آرژانتین قایق های تندرو مشهور به ماکوکو سافاری وجود دارند که تجربه رفتن در زیر آبشارهای زیبا را برای مسافرین فراهم می کنند. مسیرهای راهپیمایی برای رسیدن به آبشارها نیز یکی از به یاد ماندنی ترین لحظات را برای گردشگران رقم میزند. تماشای رنگین کمان و شکوه ریزش آبشارها، آسمان آبی و هوای پاک و بالاخره شادی وصف ناپذیر خیس شدن در زیر آبشارها هیجانی ست که “باید” امتحان کرد. رستوران پورتو کانوس، بهترین رستوران واقع در کنار آبشار ایگو آسو می باشد و از بالکون رو به آبشار و فضای داخلی برخوردار است. غذای این رستوران به صورت بوفه می باشد و تنوع بسیار بالایی دارد. پارک پرندگان پارک پرندگان یک باغ وحش خصوصی در کنار پارک ملی ایگواسو می باشد که در سال ۱۹۹۴ تأسیس شده است. در این پارک شما می توانید تماس نزدیکی با ۱۰۲۰ پرنده از ۱۵۰ گونه مختلف برقرار کنید. این پارک ۵/۱۶ هکتار وسعت دارد و در میان جنگل های بارانی آتلانتیک انبوهی قرار گرفته است. شما در فاصله نزدیکی می توانید گونه های زیبای طوطی مکائو و توکان را مشاهده کنید. در این پارک از گونه های در حال انقراض پرندگان محافظت می شود. داستان این پارک از زمانی شروع شده که به دنیس کروکامپ و خانواده اش در نامیبیا یک جوجه طوطی اهدا شد و این ماجرا باعث شده به پرندگان علاقه مند شوند. سپس یکی از دوستانشان پیشنهاد ایجاد پارک کروکودیل ها را در ایگواسو به او داد، اما او یک پارک پرندگان ایجاد کرد. او به همراه همسرش آنا این پارک را در نزدیکی آبشار ایگواسو ایجاد کردند. در این پارک می توانید پرندگان بین نظیر و زیبایی از قبیل Casuares، Corujas، Tucan، Ararajubas، Ema و Faisoes را از نزدیک ببینید. سد ایتایپو سد ایتایپو که بر روی رودخانه پارانا در مرز پاراگوئه و برزیل (شهر ایگواسو) زده شده، طولانی‌ترین سد جهان می باشد. این سد در سال ۱۹۹۴ از سوی انجمن مهندسی عمران آمریکا به عنوان یکی از عجایب هفت‌گانه دنیای مدرن انتخاب شد. نام این سد به معنای صدای سنگ است. ایتایپو در قالب یک پروژه دوجانبه و بر رودخانه پارانا میان دو کشور برزیل و پاراگوئه ساخته شد. ۱۸ واحد مولد برق این سد قادر به تولید ۱۴گیگا وات برق است. با مشاهده آمارهایی که اخیراً از میزان انرژی تولیدی این سد به دست آمده‌اند، می‌توان به عظمت سد ایتایپو پی برد. نیروگاه ایتایپو در واقع ۱۷ درصد از کل انرژی مورد نیاز صنایع برزیل و ۷۵ درصد انرژی پاراگوئه را تأمین می‌کند. این نیروگاه همچنین محل بزرگی برای جذب توریسم محسوب می‌شود. تاکنون بیش از ۱۰ میلیون نفر از ۱۶۲ کشور جهان از این سد نیروگاهی بازدید کرده‌اند. لازم به ذکر است که برزیل صنعتی ترین کشور آمریکای لاتین است و برای کسب انرژی لازم برای صنایع خود شدیداً به نیرویی که این سد تولید می‌کند نیازمند است.

 

 

 

آبشار ایگواسو برزیل یکی از عجایب هفتگانه جهان

آبشار ایگواسو برزیل یکی از عجایب هفتگانه جهان

۱۴شهریور

تایلند یکی از مقاصد مهم گردشگری در جهان است. این کشور دارای جزایر فراوان و زیبایی است که یکی از آن‌ها، کو‌فی‌فی نام دارد. این جزیره دارای جاذبه‌های توریستی فراوان است که هرساله گردشگران زیادی را به خود جذب می‌کند.

جزایر فی فی تایلند بین جزیره پوکت و غرب تنگه مالاکا قرار دارد. بزرگترین جزیره در بین جزایر فی فی جزیره «کو فی فی دون» است. این جزیره به دلیل مناظر زیبا و خیره کننده خود معروف شده و سالانه گردشگران زیادی به آن سفر می کنند. سواحل جزیره و آب های زلال آن تحت حفاظت پارک ملی است. در حال حاضر، امکانات تفریحی آبی جزیره کو فی فی مثل غواصی سطحی و غواصی اسکوبا این جزیره را تبدیل به یکی از محبوب ترین مقاصد گردشگری کشور تایلند کرده است.

 

 

 

کو‌فی‌فی یکی از گران‌ترین جزیره‌ها در تایلند است. هزینه‌ی خوابگاه‌ از ۳۰۰ بات و اتاق‌های خصوصی از ۶۷۵ بات شروع می‌شود. هزینه‌ی یک اتاق دو تخته با تهویه در یک هتل‌  ارزان‌قیمت حدود شبی ۱۰۰۰ تا ۱۸۵۵ بات است. همچنین در فصول ارزان‌قیمت، خانه‌های ییلاقی با اجاره‌ی شبی ۸۰۰ بات پیدا می شود.

جزایر فی فی تایلند از۶ جزیره کوچک و بزرگ تشکیل شده است و از معروفترین جزایر جهان و یک از انتخابهای توریستهای تور تایلند به خاطر جاذبه های توریستی  و مناطق بکر آن میباشد. زیرا این جزایر در فاصله کمتر از ۵۰ کیلومتری جزیره پوکت است که مشتاقان تایلند و تور پوکت میتواند با سفر به تایلند در جنوب شرق آسیا از صخره های آهکی، ساحلهای شنی و غارهای تودر تو و گاها بکر و کشف نشده لذت ببرند دوتا از این ۶ جزیره به نام جزیره فی فی کوچک و جزیره فی فی بزرگ برای ما بیشتر شناخته شده است که اولی Phi Phi Lei  خالی از سکنه و برای سکانسهای فیلمبرداری استفاده میگردد د و جزیره بزرگتر Phi Phi Don ، که مسلمانان جنوب تایلند در آن زندگی میکنند و تقریبا ۴۲ کیلومتر مربع است که جالب است بدانید وسیله موتوری و ماشین در آن حق تردد ندارد.اگر شما در سفر به تایلند  تور پوکت را انتخاب کنید با پرداخت مبلغ کمی میتوانید با قایقهای تندرو به این جزیره سفر کنید البته اگر خوش شانس باشید ممکن است با توقف در طول مسیر شنا کنید و از عظمت کوههای اطراف جزیره لذت ببرید. غار بزرگ Viking Cave که ۳ کیلومتر طول دارد در جزیره فی فی قراردارد و به دلیل وجود مرجانهای دور جزیره اگر مشتاق غواصی در آبهای عمیق هستید و میخواهید ماههای گونه های متفاوت با رنگهای شاد و جذاب را مشاهده کنید با قایقهای اجاره ای Kayaking در جزیره این امکان برای شما فراهم میباشد.امکانات دیگر جزیره فی فی برای توریستها ساحل میمونها,صخره نوردی,ورزش زیپ لاین یا Fox SeaLand Flying که نمونه آن در مجموعه ورزشی توچال(بام تهران) است با این تفاوت که بروی یک رودخانه ۲۰۰ متری بنا شده است.  در انتهای ویدئو کوتاهی از جزیره زیبای فی فی را مشاهده نمائید.

کارهایی که باید در جزیره کو فی فی انجام دهید

یکی از بهترین نقاط گردشگری جهان بودن، باعث شده که فی فی فعالیت های بسیاری برای گردشگران داشته باشد معمولا مردم تور جزیره فی فی را با امکانات کامل آن رزرو می کنند که این تورها از تورهای یک روزه به جاذبه های مهم کو فی فی دون تا تورهای ۳ یا ۴ روزه که در آن ها بازدید از همه جاذبه های فی فی گنجانده شده متغیر می باشد. تفریحات دیگری که جزیره فی فی دارد شامل کشتی سواری، شیرجه از روی صخره ها، صخره نوردی و ماهی گیری می باشد. ماجراجویی های عجیب و غریب در کوه ها و صخره های این جزیره و هیجان آن می تواند میزان آدرنالین خون شما را به حد انفجار برساند. خلیج مایا مهمترین جاذبه جزیره فی فی است که در فیلم های زیادی نمایش داده شده و یکی از زیباترین مناظر طبیعی جزیره را دارد، اگر به جاههای ناشناخته و مسیرهای دشوار این جزیره سفر می کنیم پاداش تجربه تماشای منحصربفردترین مناظر جهان در انتظار شما خواهد بود. شرق تونسای بهترین محل برای پیدا کردن رستوران های خوشمزه است و فراموش نکنید که از دهکده جزیره فی فی هم دیدن کنید.

غذاهای کو فی فی

لذت بردن از غذاهای جزیره کو فی فی یکی از بهترین تجربه های این سفر است. مهمترین غذای این منطقه غذاهای دریایی است که موجودات دریایی را در طول روز صید می کنند و به دلخواه شما هر کدام را بریتان پخت می کنند، به غیر از رستوران های دریایی، مکان های دیگری هم برای ارائه غذاهای تایلندی و اروپایی وجود دارد. اما لذت واقعی طعم غذاهای فی فی وقتی است که گوشه و کنار این جزیره را بگردید و محل هایی را پیدا کنید که در آن غذاهای محلی فی فی سرو می شود.

 

 

 

جزیره کو فی فی تایلند

جزیره کو فی فی تایلند

۱۳شهریور
   برکه ای شگفت انگیز در ژاپن

تصاویری در شبکه های اجتماعی منتشر شده است که به دلیل زیبایی و شگفت انگیز بودنش نقاشی تصور می شود اما، این تصاویر یک نقاشی نیست، بلکه عکس هایی است که از برکه ای در ژاپن گرفته شده و شبیه نقاشی می باشد.

فضاهای این عکس‌های شبیه آثار کلود مونه، نقاش فرانسوی سبک امپرسیونیست هستند.

عکس‌هایی که در ادامه می‌بینید تصاویری زیبا از برکه‌ای در منطقه‌ای عمیق در کوه‌های «گیفو پرفکچر» (Gifu Prefecture) است که در کشور ژاپن واقع شده است.

 

 

 

 

برکه ای شگفت انگیز در ژاپن

۱۱شهریور

این روزها و شب ها کیتو حال و هوای متفاوتی دارد. البته همیشه در روزهای آخر هفته صدای موسیقی در خیابان ها شنیده می شد. اما این بار جشن و شادی دلیل دیگری دارد. یکشنبه، ششم دسامبر، سالروز استقلال کیتو، پایتخت اکوادور است. اما برگزاری مراسم یادبود این روز فقط به یکشنبه خلاصه نمی شود.

در ششم دسامبر سال ۱۵۳۴ میلادی، اسپانیایی ها کیتو را در محل کنونی این شهر که در آن زمان بقایای پایتخت دوم امپراطوری اینکا در آن قرار داشت، بنا کردند. این روز در سال های بعد از آن همواره جشن گرفته می شد. از سال ۱۹۶۰ میلادی نحوه برگزاری این جشن کاملا تغییر کرد. از آن تاریخ تا امروز جشن هایی به مدت سه هفته در پایتخت برگزار می شود که به نام “جشن های کیتو” معروف هستند. این مراسم از هفته آخر ماه نوامبر شروع می شود و تا هفته دوم ماه دسامبر ادامه دارد. نقطه اوج برگزاری “جشن های کیتو” از اول تا ششم دسامبر است.

یک هفته مانده به پایان ماه نوامبر، شهر برای برگزاری جشن آماده می شود. فروشگاه ها، مراکز خرید، ورودی آپارتمان ها، بازارهای میوه و تره بار، مدارس، دانشگاه ها و خلاصه همه جای شهر با ریسه های کاغذی و بادکنک های قرمز و آبی (رنگ های پرچم استان پیچینچا که کیتو مرکز آن است) و عبارت “زنده باد کیتو” تزئین می شوند. از این تاریخ دسته های موسیقی و رقص هم به صورت پراکنده در جای جای شهر دیده می شوند.

بعد از این مقدمه، هفته اول ماه دسامبر و اوج “جشن های کیتو” فرا می رسد. در این روزها بیشتر از هر زمان دیگری شهر در جنب و جوش است؛ خیابان ها شلوغ ترند، صدای موسیقی بیشتر از همیشه به گوش می رسد، “چیبا“ها بیشتر از هر زمان دیگری و البته در همه روزهای هفته دیده می شوند، دسته های موسیقی و رقص هر روز در چند قسمت مختلف شهر برنامه برگزار می کنند و هر بار یکی از خیابان ها برای چند ساعت بسته است.

شهرداری کیتو بروشورهایی تهیه و پخش می کند که برنامه دقیق برگزاری “جشن های کیتو” به همراه زمان و مکان آن را اعلام می کند. بروشورهایی هم به منظور اعلام محدودیت های ترافیکی در این روزها، بر اساس محل برگزاری جشن، تهیه می شوند. علاوه بر سازماندهی دسته های موسیقی و رقص، برگزاری کنسرت های موسیقی و نمایشگاه های مختلف یکی از اقدامات شهرداری برای این روزهاست. حضور ملکه زیبایی شهر کیتو در مراسم، یکی از جذاب ترین برنامه های جشن است.

پیش از لغو اجرای گاوبازی در کیتو، این مراسم هم از اتفاقات مهم این روزها بود که افراد زیادی را به این شهر می کشاند. مشهورترین گاوبازها از کشورهای مختلف خصوصا اسپانیا در این مراسم شرکت می کردند و در نُه روز متوالی با هم رقابت می کردند.

بخش دیگری از رسوم مخصوص این جشن ها، از سوی مردم برگزار می شوند. از جمله آنها بازی کودکان با اتومبیل های چوبی تزئین شده است که در خیابان های شیب دار، انجام می شود. بازی چهار نفره با پاسور به نام “چهل” (Cuarenta)، یکی دیگر از این رسوم است که به مناسبت استقلال کیتو به طرز جالب و گسترده در همه جای شهر برقرار است؛ در مکان های عمومی، رستوران ها، مدارس، دانشگاه ها، اداره ها و هر جایی که امکانش باشد. علاوه بر این، شخصیت های مختلف دولتی و سیاسی، از رئیس جمهور گرفته تا رئیس مجلس این بازی را انجام می دهند، شهردار کیتو هم که جای خود دارد!

حضور پر رنگ چیباها در این مدت که معمولا آهنگ های مخصوص در مدح کیتو را پخش می کنند، یکی دیگر از رسومی است که در سال های اخیر به جمع دیگر آداب این جشن ها پیوسته است. مردم دسته دسته سوار بر این دیسکوهای متحرک، سرودهای مخصوص استقلال کیتو را فریاد می زنند.

این مناسبت نوشیدنی مخصوص خود را هم دارد. “Canelazo” مخلوطی است از آب، شکر، دارچین و میوه ای به نام نارانخیا. در کنار خیابان های اصلی محل برگزاری جشن ها تعداد زیادی مشغول تهیه این نوشیدنی فوق العاده شیرین بر روی اجاق گاز هستند. این شربت گرم بعد از آماده شدن در شیشه ریخته شده و برای فروش در بین مردم توزیع می شود.

اکنون که در حال اتمام این مطلب هستم، ساعت از یک بامداد هم گذشته است. هنوز صدای موسیقی و آتش بازی به گوشم می رسد. گاهی هم فریادهای “زنده باد کیتو” محله را پر می کند. نمی دانم می توانم با این صداها بخوابم یا نه! 🙂

جشن های پایه گذاری شهر کیتو پایتخت اکوادور

جشن های پایه گذاری شهر کیتو پایتخت اکوادور

۰۹شهریور

قبلا درباره تفاوت های بین شنیدن و دیدن گفته بودم؛ تفاوتی بزرگ بین آنچه درباره اکوادور می دانستم و خوانده بودم، با آنچه که در واقعیت وجود داشت. در هفته های اول اقامتمان، تعداد فراوان دکه های گل فروشی در خیابان و البته مهم تر از آن زیبایی آن گل ها، توجهم را جلب کرد. در فروشگاه ها هم قسمتی به فروش انواع گل اختصاص داشت. مدت زیادی نگذشت تا فهمیدم اکوادور سومین کشور صادرکننده گل در دنیاست.

این هم از جمله اطلاعاتی بود که درباره اش چیزی نشندیده بودم. در ایران، هلند را به عنوان بزرگ ترین تولیدکننده و صادرکننده گل می شناسند. مردم عادی مثل من هیچوقت نام کشور دیگری را در این زمینه نشنیده اند. یکی از دوستان به ما گفت چند سال پیش رئیس جمهور آذربایجان برای ازدواج دخترش، یک هواپیما گل از اکوادور سفارش داد. یادم هست شنیدن این مطلب برایم خیلی جالب بود. بعد از آن فهمیدم برای مراسم های مهمی در ایالات متحده، مانند اسکار هم از اکوادور گل خریداری می شود.

تا مدت ها هر وقت به فروشگاه می رفتیم، چند دقیقه ای را در قسمت گل ها می گذراندم. تماشای گل های زیبای اکوادوری برایم یک نوع سرگرمی شده بود. بعضی از آن گل ها را پیش از آن ندیده بودم، یا شاید به آن زیبایی ندیده بودم. ماندگاری آنها هم مثال زدنی بود؛ یادم هست یک دسته گل رُز را تا سه هفته در خانه نگه داشتم. یکی از دوستان می گفت، گلبرگ رُزهای اکوادوری ضخیم تر از رُزهای ایران است. شاید به همین دلیل دیرتر پژمرده می شوند.

یکی ارزان ترین هدایایی که در اکوادور می توان تهیه کرد، سبد گل است. ارزان بودن گل در اینجا کاملا مشهود است، اما این موضوع را بیش از هر زمانی در یکی از سفرهایم به ایران متوجه شدم. با وجود قیمت مناسب همه چیز در ایران در مقایسه با اینجا، قیمت یک دسته گل معمولی، از یک سبد گل بزرگ در اکوادور گران تر بود.

نقش گل ها تنها به این موارد خلاصه نمی شود. این موجود زیبا توانسته بیش از اینها جای خود را در فرهنگ مردم باز کند. جشن های کارناوال در شهر “اَمبتو” به نام جشن گل و میوه مشهور است. در این جشن وانت هایی با گل های فراوان تزئین می شوند. معمولا چند نفر در این وانت ها هستند که برای مردم گل پرتاب می کنند. ملکه های زیبایی شهرهای مختلف نیز در راس گروه های رقص و سوار بر اتومبیل های تزئین شده، به تماشاچیان گل هدیه می کنند.

فکر می کنم، این نعمت خدادادی اکوادور را بیشتر از آنچه می توانست باشد، زیبا کرده است.

اکوادور کشور گلهای رنگارنگ

اکوادور کشور گلهای رنگارنگ

۰۸شهریور

خاطرات خوبی از سفر اولم به آمازون داشتم و خوشحال بودم که برای یک بار هم که شده این منطقه را دیده ام. در ذهنم برنامه ای برای سفر دوباره به آنجا وجود نداشت تا اینکه بعد از چند ماه تعطیلات دیگری از راه رسید. خیلی وقت نبود که به شهرهای ساحلی سفر کرده بودیم. در فکر اینکه این بار به کجا برویم، باز هم همسرم آمازون را پیشنهاد داد.

به نظرم رفتن دوباره به آمازون لطفی نداشت. به همسرم گفتم سفرمان تکراریست و جنگل چیز جدیدی برای دیدن ندارد. او اما نظر دیگری داشت. عکس هایی را به من نشان داد و گفت این بار به یک منطقه دیگر می رویم که با “Misahualli” متفاوت است. با آنکه چندان مطمئن نبودم اما بار سفر را برای رفتن به “Cuyabeno”، در شمال شرقی اکوادور، بستیم و راهی شدیم.

این بار سفرمان چند ساعتی طولانی تر بود. وقت نهار گذشته بود و حسابی گرسنه بودیم. نزدیک ترین شهر به “Cuyabeno” که می شد در آنجا چیزی برای خوردن پیدا کرد، “Lago Agrio” بود. با وجود وضعیت تابلوهای راهنمایی و رانندگی در جاده های اکوادور، هیچ ایده ای درباره اینکه چقدر از راه باقی مانده است، نداشتیم. تنها راه حل، سوال از محلی ها بود که آنها هم هر کدام یک جواب به ما می دادند. در نهایت حدود ساعت ۳ عصر به “Lago Agrio” رسیدیم. در یکی از رستوران های شهر، نهار دریایی خوشمزه ای خوردیم و دوباره به راهمان ادامه دادیم.

از “Lago Agrio” تا “Cuyabeno” حدود ۳ ساعت راه بود. اولین بار بود که این راه را می رفتیم و هیچ آشنایی به آن نداشتیم. به همین دلیل قبل از غروب آفتاب در هتلی سر راهی ساکن شدیم و فردا مسیر اندکِ باقی مانده را ادامه دادیم. از نکته های جالب و البته دردسر ساز مسیر، نبود جایگاه سوخت بعد از “Lago Agrio” بود که دلیل آن هم نزدیکی منطقه به مرز کلمبیا و احتمال قاچاق سوخت بود.

“Cuyabeno” یک منطقه جنگلی توریستی و حفاظت شده است. من انتظار داشتم مثل “Misahualli” با یک روستای توریستی یا چیزی شبیه آن مواجه شوم. ولی در واقع “Cuyabeno” را باید با قایق می دیدیم. همراه با چند مسافر دیگر قایقی موتوری اجاره کردیم و هفت هشت ساعتی را در رودخانه گذراندیم.

این منطقه محافظت شده از ۱۴ دریاچه در دل جنگل تشکیل شده است که ما در برنامه یک روزه تعدادی از بزرگ ترین و مهم ترین آنها را می دیدیم. این دریاچه ها در واقع قسمتی از رودخانه محسوب می شدند که از شکل رود خارج شده بودند و راهی جز عبور از رودخانه برای دیدن آنها وجود نداشت.

در خشکی های اطراف دریاچه ها، اقامتگاه های زیبایی به شکل کلبه های چوبی وجود داشتند. مسافران می توانستند به همراه یک تور به آنجا سفر کنند و چند روز را در آن کلبه ها بگذرانند. در مسیرمان تعداد زیادی از این مسافران که اکثرا گردشگران خارجی بودند را می دیدیم که روز خود را با پارو زدن در رودخانه و دریاچه یا شنا کردن در آنجا می گذراندند.

مسیر رودخانه تا قبل از رسیدن به دریاچه ها برایم آشنا بود. همان زیبایی ها و سرسبزی هایی که در “Misahualli” هم دیده بودم. البته تعدادی از انواع پرنده های بزرگ و زیبایی را در آنجا دیدم که برایم تازگی داشتند. اما بعد از رسیدن به اولین دریاچه، همه چیز تغییر کرد. از فضای بسته رودخانه در محاصره جنگل به یک فضای باز رسیدیم. درختان زیبایی تک تک و با فاصله در آب بودند که انعکاس تصویرشان در آب منظره فوق العاده ای را ایجاد کرده بود.

منظره دریاچه واقعا زیبا و منحصر بفرد بود. قایق با سرعت کم دریاچه را دور می زد. صاحب قایق درباره موجوداتی که در این آبها زندگی می کنند، برایمان توضیح داد. یکی از این موجودات، ماهی های گوشتخوار “پیرانیا” بودند. با این توضیحات من می ترسیدم حتی دستم را در آب فرو کنم. با این وجود، قایق در وسط دریاچه توقف کرد تا اگر کسی مایل است، در آب شنا کند. چند نفر و از جمله همسر بنده، وارد آب شدند و من با تعجب و البته ترس به آنها نگاه می کردم. کمی آن طرف تر هم چند گردشگر که مشخص بود در هتل های آنجا ساکن هستند، در حال شنا بودند!

بعد از آن به یکی از خشکی هایی که تعدادی از هتل ها در آنجا بودند، رفتیم. کمی در محیط آنجا قدم زدیم و دوباره قایق سواری را از سر گرفتیم. چند دریاچه دیگر را هم دیدیم و تقریبا در مسیر برگشت قرار گرفتیم. اما هنوز یک شگفتی دیگر باقی مانده بود. قایق نگه داشت و همه دوربین به دست از جایشان بلند شدند. دلفین های صورتی در اطرافمان بازی می کردند. بله، دلفین در رودخانه! این عجیب بود و نشان می داد که عمق رودخانه و دریاچه ها خیلی زیاد است. بالا پریدن های این دلفین های زیبا در اطراف قایق واقعا هیجان انگیز بود؛ مخصوصا با آن رنگ زیبا و متفاوتشان. همه مسافرها ذوق زده شده بودند.

بعد از دیدن دلفین ها، راه برگشت را پیش گرفتیم. ما فقط بخشی از منطقه “Cuyabeno” را دیده بودیم که البته دستچینی بود از زیباترین قسمت های آن. این سفر کاملا با تجربه قبلی من متفاوت بود. با آنکه سفر اولم به آمازون به دلیل تازگی محیط، برایم به یاد ماندنی تر شده بود، اما مناظر و زیبایی های “Cuyabeno” چندین برابرِ آن چیزی بود که در “Misahualli” دیده بودم. حالا دیگر فکر می کنم، هر قسمت آمازون برای خودش زیبایی هایی دارد که مخصوص همانجاست و نه جای دیگر.

اکوادور – سفر به آمازون: Cuyabeno

اکوادور – سفر به آمازون: Cuyabeno

۰۸شهریور

ساعت ۷ صبح جلوی دفتر آژانس گردشگری بودیم که فقط چند متر با هتل ما فاصله داشت. همسفرهای دیگرمان هم آنجا بودند؛ دو دختر آلمانی، یک زوج اکوادوری و یک پسر جوان آمریکایی. جلیقه های نجات را بین ما تقسیم کردند و به سمت قایق حرکت کردیم. قایق نو و جادار بود. معمولا تعداد بیشتری را با این قایق ها به دریا می برند ولی خب این بار با گرفتن پول بیشتر، تعداد کمترِ مسافر را قبول کرده بودند.

قبل از حرکت، یکی از دخترهای آلمانی از من پرسید قرص ضد تهوع خورده ام یا نه. من که اصلا به این مساله فکر نکرده بودم جواب منفی دادم. او قرص اضافی همراه داشت، یکی به من و یکی هم به همسرم داد. قایق روشن شد و با سرعت زیاد به دل دریا زد. با خودم فکر کردم اصلا نیازی هم به قرص ضد تهوع نداشتم.

شاید نزدیک یک ساعت و نیم با سرعت در حال حرکت بودیم که قایق سرعتش را کم کرد. بعد هم کلا موتور قایق خاموش شد. قایقران و دستیارش به ما گفتند که از دور چند نهنگ را در اینجا دیده اند. همه ما از جا بلند شدیم و به دریا خیره شدیم تا شاید چیزی ببینیم؛ هر کس از یک طرف. گاهی یک نفر فریاد می زد که نهنگی را دیده است. اما به محض اینکه ما می خواستیم به سمت او برویم دیگر چیزی دیده نمی شد.

در همین لحظات که همه با شور و هیجان به دنبال نهنگ ها می گشتند، یکی از هیجان انگیزترین لحظات عمر من رقم خورد. لبه قایق ایستاده بودم و به آب نگاه می کردم که یک لحظه صدایی توجهم را به پایین قایق جلب کرد. باور نکردنی بود. در فاصله یک متری من در پایین قایق، قسمتی از بدن یک موجود بزرگ و غول پیکر از آب بیرون زده بود. آنقدر آن نهنگ اُبهت داشت و آنقدر به من نزدیک بود که از ترس قلبم تند تند می زد. فریاد زدم و نهنگ را به همسرم نشان دادم. او که با یک دست در حال فیلم گرفتن بود با دست دیگر من را از لبه قایق دور کرد و به عقب کشید. چند ثانیه بعد نهنگ با یک خیز خودش را به چندین متر آن طرف تر رساند و از ما دور شد.

آنقدر این صحنه هیجان انگیز بود که تا چندین دقیقه بعد هم ضربان قلبم تند می زد. واقعیت این بود که دیدن فیلم های سینمایی درباره نهنگ ها، ذهنیت من را درباره آنها کمی منفی کرده بود و از حمله آنها به قایقمان می ترسیدم. اما بعد از اینکه دیدم آن نهنگ آرام از زیر قایق ما رد شد بدون اینکه صدمه ای یا حتی ضربه کوچکی به آن بزند، ادامه سفر دریایی آن روز برایم راحت تر شد.

بعد از کمتر نیم ساعت توقف، قایق دوباره به راه افتاد. باز هم با سرعت به سمت اقیانوس پیش رفتیم تا شاید این بار شانس دیدن نهنگ های بیشتری را داشته باشیم. بعد از طی کردن مسافت زیاد دوباره قایق نگه داشت. به جایی رسیده بودیم که تعداد زیادی نهنگ در اطرافمان بودند. به هر طرف که نگاه می کردیم می توانستیم چند نهنگ را ببینیم که قسمتی از بدنشان از آب بیرون آمده بود. این بار کمتر از دفعه قبل از دیدن نهنگ ها می ترسیدم، شاید چون آنها را از فاصله نسبتا بیشتری می دیدم و احساس امنیت داشتم.

همه همسفرهایمان به هیجان آمده بودند و با دوربین هایشان این لحظه های زیبا را ثبت می کردند. بعضی از نهنگ ها بیشتر از آب بیرون می پریدند و گاهی هم از بالای سرشان آب به بیرون فوران می کردند؛ صحنه ای که همه را به ذوق می آورد. هر چه بیشتر از توقف مان در آنجا می گذشت نهنگ های بیشتری نمایان می شدند. البته من نتوانستم از همه آن لحظات لذت ببرم. با وجود خوردن قرص ضد تهوع، تکان های زیاد قایقِ خاموش روی اقیانوس، کار خودش را کرد. بعد از چند دقیقه تقریبا بی حال روی صندلی افتادم و دیگر چیزی متوجه نشدم تا وقتی که دوباره قایق به حرکت در آمد و آن تکان های آزار دهنده تمام شدند.

دیگر به آنچه می خواستیم رسیده بودیم. همه توانسته بودند تا دلشان می خواست، نهنگ ببینند و عکس و فیلم بگیرند. راه برگشت به سمت ساحل را پیش گرفتیم. در میانه راه اما یک تفریح دیگر هم برایمان در نظر گرفته شده بود. به یک جزیره مرجانی کوچک رسیدیم. قایق نزدیک آن توقف کرد. تعداد زیادی پرنده های زیبا، روی صخره های کنار آب نشسته بودند. ترکیب جزیره سنگی با پرنده هایی که بر فراز آن پرواز می کردند و آنهایی که در دامانش آرام گرفته بودند، در انحصار اقیانوس بی کران و آسمان بی نهایت آبی، یکی از نقاشی های زیبای طبیعت را رقم زده بود.

البته اینها فقط قسمتی از زیبایی های آن صحنه بود که می توانستیم ببینیم. قایقران و همکارش چند ماسک غواصی برایمان آوردند. پیشنهاد دادند هر کس تمایل دارد وارد آب شود و با این ماسک ها، ماهی های زیر آب را تماشا کند. از بین ما فقط دو دختر خانم آلمانی و همسر من داوطلب انجام این کار شدند و بقیه از این لذت صرف نظر کردند. همسرم هنوز هم از آن تجربه، با اشتیاق یاد می کند و می گوید یکی از زیباترین صحنه های زندگی اش را در زیر آب های شفاف اقیانوس دیده است. آب های آن منطقه برای غواصی مناسب هستند و تورهای گردشگری معمولا دوره های آموزش غواصی را هم برای توریست ها برگزار می کنند.

بعد از توقف نیم ساعته در کنار جزیره مرجانی، تقریبا پرونده سفر ما بسته شد و بدون توقف به ساحل پوئرتو لوپز برگشتیم. حسابی خسته و گرسنه بودیم و من بی حالی ناشی از دریازدگی را هم هنوز در بدن داشتم. اما احساس فوق العاده ای بر همه این خستگی ها غلبه می کرد. آن سفر برای همیشه، با همه جزئیاتِ زیبا و تکرار نشدنی اش در خاطرم ثبت شد.

اکوادور – سفر به ساحل اقانوس آرام: در جستجوی نهنگ ها

اکوادور – سفر به ساحل اقانوس آرام: در جستجوی نهنگ ها

۰۶شهریور

اولین ماه های حضورمان در اکوادور بود که راهی سواحل اقیانوس آرام شدیم. برای اولین سفرمان به ساحل، شهر “Manta” را انتخاب کردیم. حول و حوش ساعت ۹ شب، بعد از یک سفر طولانی ۸ ساعته با اتوبوس، به مانتا رسیدیم. به دلیل خستگی، وقت زیادی را برای انتخاب هتل نگذاشتیم و حدود نیم ساعت بعد، در اتاقمان بودیم. بعد از استراحتی کوتاه برای خوردن غذا به سمت ساحل رفتیم که فقط چند متر با هتل فاصله داشت.

برعکس آنچه تا آن روز در کیتو دیده بودیم، هنوز خیابان ها پر از جمعیت بود. با آنکه ساعت نزدیک ۱۰ شب بود و در ایام تعطیلی نبودیم، رستوران های کنار دریا باز بودند و صدای موسیقی شان همه فضا را پر کرده بود. در یکی از رستوران ها نشستیم و ماهی سفارش دادیم. غذایمان که آماده شد، یک مهمان ناخوانده هم به ما اضافه شد؛ یک گربه پر رو و البته حسابی گرسنه! برای اولین بار بعد از سفرم به اکوادور بود که گربه می دیدم. در کیتو خیلی کم می توان گربه ای در خیابان دید. با وجود فریادهای صاحب رستوران، تا آخرین لحظه غذا خوردنمان گربه شکمو دست از سرمان بر نداشت و ما را همراهی کرد. 🙂

بعد از غذا در کنار دریا قدم زدیم. هوا فوق العاده بود. به دلیل سفری که قبل از آن به گوایاکیل داشتیم، انتظار هوایی گرم، شرجی و غیر قابل تحمل را می کشیدم. ولی گویا مانتا با گوایاکیل خیلی تفاوت داشت. اگرچه از نظر جغرافیایی فاصله چندانی با هم ندارند. البته آن شب هنوز از این تفاوت اطمینان نداشتم و فکر می کردم فردا حتما هوا گرم خواهد بود. فردای آن شب هم هوا عالی و معتدل بود و باعث شد چندین بار از مردم محلی بپرسم، چرا هوای اینجا مثل گوایاکیل نیست!

آرامش دریا و هوای عالی مانتا خستگی راه را حسابی از تنمان بیرون کرد. با وجود اینکه تنها چند ساعت از رسیدنمان به مانتا می گذشت، از سفرمان احساس رضایت می کردم. شب را استراحت کردیم و فردا بعد از خوردن صبحانه راهی ساحل شدیم که در واقع ساحل ماهیگیری بود نه تفریحی.

ماهیگیرها مدتی بود که از دریا برگشته بودند. تا چشم کار می کرد همه ساحل پر از ماهی بود. هنوز هم قایق هایی به ساحل می آمدند و بار ماهی خود را خالی می کردند. بعضی ماهی ها آنقدر بزرگ بودند که آنها را روی تخته می گذاشتند و دو نفری آنها را به ساحل می بردند. بیشتر ماهی ها را نمی شناختیم، غیر از یک نوع کوسه ماهی و یک نیزه ماهی بزرگ. نیزه ماهی آنقدر بزرگ بود که همه دور آن جمع شده بودند و طولش را اندازه می گرفتند. در کل عمرم ماهی به این بزرگی را از نزدیک ندیده بودم.

دریا بی هیچ چشم داشتی هزاران نفر را از داشته های خود بهره مند کرده بود. دیدن آن همه نعمت، از ماهی های کوچک گرفته تا بزرگ، از میگو گرفته تا صدف و هشت پا و خرچنگ، من را از عظمت دریا به وجد آورده بود. وسط آن همه شلوغی و رفت و آمد ایستاده بودم که منظره جالبی دیدم. تعداد زیادی پرنده و تعدادی گربه کمی دورتر از مردم مشغول خوردن باقی مانده های ماهی های تمیز شده بودند. این مهمانی آنقدر مفصل بود که برای آنها هم جا به اندازه کافی باشد.

یک ساعتی در آنجا بودیم. دیگر قایقی به ساحل نیامد. جمعیت کم کم پراکنده شدند. ما هم به ساحل دیگر مانتا که مخصوص شنا و تفریح بود رفتیم. ساحل، زیبا و تمیز بود. آخر هفته بود ولی تعطیلات نه. به همین خاطر جمعیت کنار ساحل خیلی زیاد نبود. بعد از کمی قدم زدن در کنار دریا، سوار یک قایق موتوری شدیم و نیم ساعتی را در دریا چرخیدیم. البته فاصله زیادی از ساحل نگرفتیم و بیشتر همان حوالی بودیم. قایقران چند جا نگه داشت و چند نوع پرنده را که تا آن روز ندیده بودیم به ما نشان داد. پرنده های سفیدی به بزرگی مرغابی با پاهایی به رنگ آبی فیروزه ای. توقفی هم کنار چند کشتی نفتکش عظیم داشتیم که برای من جذابیتی نداشت. موقع برگشت به ساحل قایقران حسابی با ما سر شوخی را باز کرد و با هنرنمایی هایش در هدایت قایق، باعث هیجان و خنده بی نهایت ما شد.

بیشتر روز را در کنار دریا گذراندیم و از هوای خوب و منظره های عالی آنجا لذت بردیم. نهار را هم در یکی از رستوران های کنار ساحل خوردیم. آنجا بود که من برای اولین بار با طعم فوق العاده ی میگو پلوی اکوادوری ها آشنا شدم. آنقدر این غذا خوشمزه بود که همسرم غذای خودش را کنار گذاشت و با من شریک شد. 🙂 بعدها فهمیدم که آشپزی مردم استان “Manabi” در کل اکوادور معروف است و بهترین غذاهای دریایی را در آنجا می توان نوش جان کرد.

روز جالب و پر ماجرایی را پشت سر گذاشته بودیم؛ روزی پر از تجربه های جدید. برای فردا اما، برنامه دیگری داشتیم. قرار شد بعد از خوردن صبحانه، راهی “Puerto Lopez” شویم؛ یک ساحل کوچک ولی پر از دیدنی های جذاب و فراموش نشدنی…

اکوادور – سفر به ساحل اقیانوس آرام: مانتا

اکوادور – سفر به ساحل اقیانوس آرام: مانتا

۰۵شهریور

بعد از یک روز گردش در بندر مانتا، تصمیم گرفتیم بقیه سفرمان را در “پوئرتو لوپز” (Puerto Lopez) بگذرانیم. پوئرتو لوپز یک روستای کوچک در کنار ساحل است که به خاطر جذابیت های زیادش برای توریست ها و مسافران کاملا شناخته شده است. از مانتا تا پوئرتو لوپز راه زیادی نبود. با یک اتوبوس معمولی مسیر تقریبا ۴۰ دقیقه ای تا این بندر کوچک را طی کردیم. تنها خاطره ام از آن مسیر، رانندگی وحشتناک راننده، بی خیالی کامل مسافران دیگر و ترس و نگرانی زیاد من و همسرم از تصادف و یا چپ شدن اتوبوس است.

بعد از رسیدن به مقصد و پیاده شدن از اتوبوس، نفس عمیقی کشیدم و خدا را شکر کردم که هنوز زنده ام 🙂 وارد روستا شدیم. می شود گفت پوئرتو لوپز از دو خیابان تشکیل شده است؛ خیابان اصلی در کنار دریا که دو طرف آن را رستوران ها و کلبه های زیبا پر کرده اند و خیابان پشت آن که بیشتر بافت روستایی دارد. در واقع توریست ها و مسافران را بیشتر در خیابان کنار دریا می دیدیم. ما هم در هتلی در همان خیابان ساکن شدیم و نهار را در کنار ساحل خوردیم.

غیر از هتل و رستوران، تورهای گردشگری بیشترین فراوانی را در پوئرتو لوپز دارند. البته قبل از آنکه شما به این تورها مراجعه کنید، آنها به سراغ شما می آیند. راننده ای که با “موتور تاکسی” خود ما را به هتل رساند، اولین پیشنهاد را برای بازدید از مکان های دیدنی اطراف، به ما داد. از آنجایی که محیط خیلی کوچک بود، تنها بعد از چند دقیقه همه متوجه حضور ما شده بودند. در حال قدم زدن در خیابان، افرادی سر راهمان را می گرفتند و درباره شرایط تورشان توضیح می دادند. تعداد زیادی از ساکنان روستا برای جذب ما به تور خود یا تور دوستان و آشنایانشان، با هم رقابت می کردند. بعد از نهار به یکی از این تورها سری زدیم تا با برنامه های گردشی آنها آشنا شویم.

معروف ترین جاذبه توریستی پوئرتو لوپز، جزیره ای کوچک به نام “Isla de la Plata” است که مردم اسم “گالاپاگوس فقرا” را هم برای آن انتخاب کرده اند. دلیل این نامگذاری، وجود بیشتر انواع پرنده ها و موجودات دریایی جزایر گالاپاگوس در این جزیره است. با سفر به آنجا، می توان پرنده های زیبایی که در جزایر گالاپاگوس زندگی می کنند را از نزدیک دید و همینطور در آب های شفاف اطراف آن غواصی کرد. برای رفتن به Isla de la Plata باید تقریبا یک ساعت از ساحل پوئرتو لوپز با قایق موتوری در راه بود. از آنجا که ما تعداد زیادی از این پرنده ها را در گردشی که با قایق در مانتا انجام دادیم، دیده بودیم، رفتن به این جزیره جذابیت چندانی برایمان نداشت و از رفتن به آنجا منصرف شدیم.

اما آنچه که دلیل اصلی سفر ما به پوئرتو لوپز بود، نهنگ ها بودند. هر ساله در تابستان جشنواره نهنگ ها در این بندر برگزار می شود. نهنگ ها به دلیل سرد شدن هوا از جنوب اقیانوس آرام به سمت آب های گرم سواحل اکوادور کوچ می کنند. نهنگ ها از ماه ژوئن تا اکتبر هر سال در سواحل اکوادور می مانند و در آنجا جفت گیری و زایمان می کنند. این مهمانانِ جذاب، هر ساله هزاران گردشگر را از تمام دنیا به اکوادور می کشانند و جذاب ترین صحنه ها را در سواحل پوئرتو لوپز رقم می زنند. ما یک ماه زودتر از تاریخ رسیدن نهنگ ها به آنجا رفته بودیم. به همین دلیل تماشای نهنگ ها چندان راحت نبود. باید چند ساعت به وسط اقیانوس می رفتیم تا بتوانیم حداقل تعدادی از نهنگ ها را از نزدیک ببینیم.

در نهایت توانستیم با یک تور به توافق برسیم و همراه با چند توریست دیگر صبح زود راهی اقیانوس شدیم. فکر می کنم شش هفت نفری بودیم. سوار یک قایق موتوری دو طبقه شده و نزدیک دو ساعت با سرعت در دل اقیانوس پیش رفتیم تا زودتر از موعد از نهنگ ها استقبال کنیم.

اکوادور – سفر به ساحل اقانوس آرام: Puerto Lopez

اکوادور – سفر به ساحل اقانوس آرام: Puerto Lopez

۰۲شهریور

در آسیای جنوب شرقی، در کشور میانمار شهری به نام Mandalay قرار دارد که با کاخ های سلطنتی قدیمی بسیار زیبا، هر ساله گردشگران زیادی را به خود جذب می کند.

ماندالی ۱۶۳٫۸۴ کیلومترمربع مساحت و ۱٬۲۲۵٬۱۳۳ نفر جمعیت دارد و ۲۲ متر بالاتر از سطح دریا واقع شده‌است.

 

کاخ های سلطنتی

 

کاخ سلطنتی در میانمار

 

کاخ سلطنتی و برج دیده بانی (سمت چپ تصویر)

 

مردم محلی در حال استراحت در محوطه کاخ

 

صومعه آتوماشی (Atumashi )

 

سوغاتی های ماندالی، میانمار

 

گنبد اصلی زیارتگاه Kuthodaw

 

درخت قدیمی Starflower در معبد Kuthodaw

 

دروازه ورودی منطقه ماندالی

 

نمای بالای منطقه تاریخی گردشگری ماندالی در میانمار

شهر ماندالی در میانمار، شهری جدید با اتمسفر قدیمی

شهر ماندالی در میانمار، شهری جدید با اتمسفر قدیمی